Solun je 316. p.n.e. osnovao makedonski kralj Kasandar (Kasandros). Nedugo nakon postanka, grad je zbog svog položaja postao veoma važan centar i jedan od najvećih gradova helenističke ere.
Međutim, to nije dugo trajalo. Nakon pada Makedonije 168. godine p.n.e.. Thessaloniki (Solun) postaje deo Rimskog Carstva i u to vreme se sve više razvijao u važan trgovački centar koji je povezivao Evropu sa Azijom. Iz ovog perioda potiču mnoge impozantne građevine, čiji su ostaci očuvani i dan danas.
Tokom prvog veka nove ere, Solun postaje jedan od ranih hrišćanskih centara - apostol Pavle je u Solunu svojim propovedima postavio temelje hrišćanstvu. Tokom vizantijskog doba grad se dalje razvija i postaje po važnosti grad carstva posle samog Konstantinopolja. Godine 1204. tokom četvrtog krstaškog rata Solun je pao u ruke krstaša. Međutim, 40-ak godina kasnije, Vizantinci su uspeli da povrate celu oblast.
1430. godine Osmanlije su osvojile Solun, pod komandom Murata II. Tokom perioda otomanske okupacije grad je ponovo postao najvažniji trgovački centar ovog područja zbog ranije uspostavljenih trgovačkih puteva. Postao je novi dom za mnoge etničke zajednice (Sefarde) koje su značajno promovisale umetnost, kulturu i arhitekturu.
Tokom 19. veka postepeno širenje upotrebe pare i široko rasprostranjenje železnice pretvorili su Solun u najveći industrijski centar na Balkanu. Izgrađene su ogromne industrijske jedinice zajedno sa novom lukom. U ovom periodu stanovništvo grada se utrostručilo.
Tokom Prvog balkanskog rata, grčka vojska je oslobodila Solun, dok se nedugo zatim, 1917. godine, grad suočio sa možda i najvećom katastrofom ikada - veliki požar uništio je skoro tri četvrtine centra. Godine i godine napora i truda bile su uložene u kasnijim godinama kako bi centar grada bio ponovo izgrađen kao moderna evropska prestonica.